Ineke van Zuijlen

Ik werd in 1949 geboren in Rotterdam uit ouders die nog vol waren van de 2e wereldoorlog. Mijn vader hield dan ook niet op over het bombardement op zijn stad en de hongerwinter, terwijl mijn moeder nadrukkelijk zweeg over haar verblijf in de Jappenkampen in voormalig Nederlands-Indië. Bij ons thuis was de oorlog altijd aanwezig.

Zo rond mijn tiende jaar begon ik versjes en verhaaltjes te schrijven en op school organiseerde ik voorstellingen en toneelstukjes. Ik was ervan overtuigd dat ik schrijfster zou worden of actrice. Het ging anders, ik werd maatschappelijk werkster en later psychotherapeut met een eigen praktijk. Vol overgave, dat wel. Tot aan mijn pensioen.  

In 1969 verhuisde ik naar Amsterdam. Voor de liefde én om weg te zijn van alle oorlogsgekte. Of misschien was het andersom. Hoe dan ook, die liefde hield geen stand. Een volgende ook niet. Ik hield er wel een mooie dochter aan over.

Naast werk en moederschap maakte ik jarenlang deel uit van het Nederlands Gestalttheater. Ik stond ook op de planken in producties van anderen, maakte voorstellingen met mensen uit organisaties rond actuele thema’s en integreerde theater-elementen in mijn therapeutisch werk. Ook was ik jarenlang redactielid van een vaktijdschrift, waarvan ik eveneens de opmaak verzorgde en natuurlijk schreef ik artikelen.

In 2008 zorgde een fusie voor een einde aan mijn baan en wat jaren later besloot ik ook te stoppen met de werkzaamheden in mijn praktijk. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan; ik blijf geboeid door wat mensen beweegt, dus ben ik gaan schrijven. In mijn romans mix ik feiten vrijelijk met fictie. Een terugkerend thema is het effect van de tweede WO op de generaties erna.